Deze week is het de ‘wij-gaan-op-de-fiets-naar-school’-week van de basisschool waar de kinderen van Corry op zitten. Moeder is diep beledigd: zij laat het hele jaar door de auto voor de deur staan om –weer of geen weer- op de fiets haar kinderen naar school te brengen. ‘Het goede voorbeeld geven’, noemt ze dat, heel pedagogisch.
Ook de GRUIT-dag kan haar niet bekoren. Eén dag in de week mogen kinderen alleen gezonde tussendoortjes meenemen naar school, groente of fruit, vandaar de grappig bedoelde term gruit. Voor haar kinderen is echter elke dag een ‘gruitdag’: ze krijgen elke dag een gezonde snack mee naar school, hun broodtrommeltjes hebben nog nooit koek, snoep of chips gezien.
En de recentste actie spant de kroon: een brief waarin de ouders worden opgeroepen om hun kinderen vooral ontbijt te geven voor ze naar school gaan. Alsof zij haar kinderen zonder eten naar school zou laten gaan! Even overwoog ze een andere school voor haar kinderen te zoeken.
Dit alles doet me denken aan een voorval op een groepsreis in Zweden een paar jaar geleden. Eén van de deelnemers had een wat ongelukkige combinatie van eigenschappen: hij kon onredelijk boos worden om niets èn hij hield er niet van om zich te wassen. Met als gevolg dat niemand er wat van durfde te zeggen toen hij steeds onaangenamere geuren om zich heen begon te verspreiden. Met een groepje bedachten we een slimme truc: een gezamenlijke zondagochtendduik in het meer. Iedereen – sommigen onder protest weliswaar – stemde in met het plan, inclusief de persoon in kwestie. Maar toen het eenmaal zover was, bleef precies hij in zijn tent liggen. En dus werd het contrast tussen de ongewassen reisgenoot en de frisgewassen rest alleen maar groter.
Moraal van het verhaal: sommige ergernissen zijn niet op te lossen met algemene maatregelen. Je moet de persoon in kwestie durven aanspreken. De juf of meester weet waarschijnlijk best welke kinderen zonder ontbijt op school verschijnen en welke er koeken en chips voor in de pauze meekrijgen. Waarom dit niet rechtstreeks bespreken met de ouders?
Als ik nu consequent zou zijn, zou ik dit stukje naar de school van de kinderen van Corry sturen, en dus niet op een blog plaatsen, aan iedereen en dus aan niemand specifiek gericht. Heb ik dat lef? Zouden ze dat van me aannemen?